النسيان بعد غيابها

"how you can stand in a middle of nowhere"

بعد غيابها  بقيت بنسى كتير جدا

النسيان حيله نفسيه بس اعتقد عقلى طور الآليه دى ف كل جوانب حياتى 

بقيت بنسى اسماء و اماكن و مواقف و احداث ممكن تكون كبيره ومحوريه

بقيت حاسه طول الوقت ان حد غيرى اللى عاش حياتى و حتى الاجزاء اللى فاكراها لا تنتميلى كأنى بحكى عن حد تانى

فقرات كامله من حياتى اختفت ولما حد يظهر فجأه ويحاول يفكرنى اد ايه كنا قريبين ومنطقيا مستحيل مبقاش متذكره ولو تفصيله صغيره عنه مش كل لحظه حتى .. ويبصوا جوا عنيا مش مصدقين لكن ميلاقوش غير الفراغ وصدى صوت بحثهم فتساؤل جوا عينى 

" انا اسفه مش فاكره اوى "

اختفاء الناس و الاسامى و الملامح و المشاعر و الخبرات 

والزمن

انا فعلا مش فاكره انى بدأت انسى اوى كدا الا بعدها

كان ممكن انسى بحدود لكن بفتكر تفاصيل بشكل اقوى والفرق بس بيكون فطريقه ارشفتى للذكريات فدماغى لكن مش نسيت

ف الايام الاولى كان ممكن ادور على الاشياء و هيا ف ايدى وقلت دا منطقى رد فعل الصدمه

مخدتش بالى بعدها من فجوات النسيان اللى بتبلع كل شئ الا لما ابقى فقلب موقف محتاجه افتكر فيه

او افتكر حاجه و احسنى انقذتها من الجب السحيق اللى بيبلعها

حاسه انى شايفه كويس اوى لكن لمدى معين وبعده كل حاجه بتختفى من غير التدرج الضبابى الزمنى المعتاد

و الفقرات التانيه اللى بفتكرها برضو بتكون مستقله بذاتها و مفككه عن بعض ودايما العامل المشترك بينهم انهم مش انا

انها ذكريات حد تانى

كأنى بحكى فيلم شوفته او روايه قريتها

اللى لاحظته كمان ان المنظور للدنيا لما تبقا دايره الرؤيه ضيقه زمنيا بيختلف كتير .. مبتعاملش بمرجعيات بعيده وساعات كتير ممكن اتجاوز عن زعل بعدها على طول اسرع بكتير من زمان ، واحساس الفرحه كمان كأنه نوّر فجأه ولما حد يعملى حاجه تفرح بتفاجئ مع انى ممكن اكون انا اللى بدأت وفرحته بس نسيت او الاحساس المسبق وقع منى 

دا كمان سهل عليا منطقه و التعايش مع فكره ان الدنيا دايما مستمره و انى مرميش جذور فحته ولا جوا حد وانى حابه الناس لكن لو فجأه هاجرت و كلهم اختفوا وبدأت من جديد هتعايش برضو ومش هعيط عاللى فات

و الاغرب لما اعيش اوى جوا كتاب ف اعتبر ذكريات جوا الكتاب جزء من تاريخى بطريقه ما

حاله الالتواء دى مخيفه

زى خوف انك تعرف ان انتا الساحر 

انتا اللى كل الناس مصدقينك لكنك عارف اصل كل الخدع .. ف مبتندهش